BMP
Orientation
Oryentasyon ng BMP
What
is BMP?
Ano ang BMP?
The
Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) or Solidarity of Filipino Workers is a
political organization of workers who seek to improve the conditions of all
workers and other oppressed classes and groups, to achieve freedom for all, and
to enable everyone to live a life of dignity and develop their full humanity.
Ang Bukluran ng Manggagawang Pilipino
(BMP) ay isang pulitikal na organisasyon ng manggagawa na nag-aadhikang
mapaunlad ang kalagayan ng lahat ng manggagawa at iba pang napagsasamantalahang
uri at pangkat, upang kamtin ang kalayaan ng lahat, at upang tiyaking mabubuhay
ang lahat sa buhay na may dignidad at mapaunlad ang kanilang ganap na kaakuhan.
We
believe that many workers remain poor or are constantly insecure—deprived of
the sufficient means to care for themselves and their loved ones, to develop
their talents and abilities, to achieve their aspirations, and to become truly
free—despite all their hard work and sacrifices because of the kind of economic
and political system we live under: a system called capitalism.
Naniniwala kaming marami pa ring
manggagawa ang nananatiling naghihikahos o kaya'y laging walang katiyakan ang
buhay - na pinagkakaitan ng anumang kakayahang alagaan ang kanilang mga sarili
at kanilang mga mahal sa buhay, upang mapaunlad ang kanilang talino at
kakayahan, upang kamtin ang kanilang mga pangarap, at upang maging ganap na
malaya - sa kabila ng kanilang pagsisikap at mga sakripisyo dahil sa tipo ng sistemang
pang-ekonomya at pampulitikang kinasadlakan nila: isang sistemang tinatawag na
kapitalismo.
In
this system, the means of production—land, factories, machines, and so on—are
privately owned by a small group of individuals, the capitalists. This system
of private ownership enables capitalists to exploit and enslave workers—all
those who, because they do not own and who have no access to these means of
production, have no choice but to work for them if they do not want to die from
hunger. In other words, it enables capitalists to effectively enslave workers
under this system of wage-slavery. But it also forces capitalists to compete
with each other and to maximize profits by driving down wages, extending
working hours, and intensifying resource use.
Sa ganitong sistema, ang mga
kagamitan sa produksyon - lupain, pabrika, makina, at iba pa - ay pribadong
pagmamay-ari ng iilang pangkat ng indibidwal, ang mga kapitalista. Ang
sistemang ito ng pribadong pagmamay-ari ang nagbibigay-daan sa mga kapitalista
upang pagsamantalahan at alipinin ang mga manggagawa - yaong mga, dahil sa di
nila inaari at mga walang kakayahang mag-ari ng mga kagamitan sa produksyong
ito, ay walang pagpipilian kundi maging manggagawa kung ayaw nilang mamatay sa
gutom. Sa madaling salita, binibigyang daan nito ang mga kapitalista upang
epektibong alipinin ang mga manggagawa sa ilalim ng sistema ng sahurang
pang-aalipin. At natutulak rin nito ang mga kapitalista upang magpaligsahan at
palaguin ang tubo sa pamamagitan ng pagbabarat sa sahod, pagpapalaki ng oras ng
paggawa, at pagpapatindi ng paggamit ng likas-yaman.
At
the same time, concerned above all to maximize profits, capitalists either
leave in place or reinforce existing relations of domination—such as
patriarchy, racism, or sexism—in order to intensify their exploitation of
women, foreigners, LGBTQs, or other marginalized or stigmatized groups.
Kasabay nito, pangunahing nakatuon
ito sa pagkamal ng laksa-laksang tubo, maaaring panatilihin o mapalakas ang
umiiral na mga ugnayan ng paghahari - tulad ng patriyarka, kapootang panlahi, o
seksismo - upang patindihin pa ang kanilang pagsasamantala sa kababaihan, mga
dayuhan, LGBTQ, o iba pang pangkat sagigilid o may dungis sa karangalan.
We
therefore believe that while workers could and should defend their interests by
fighting back against capitalists’ attempts to reduce wages and seize a larger
share of the wealth they produce, they and other oppressed classes or groups
could ultimately only improve their lives and the lives of other oppressed
classes and groups, achieve freedom, live a life of dignity and develop their
full humanity by replacing capitalism, or this system of wage-slavery, with
another system: a system called socialism.
Kaya kami'y naniniwalang habang
ipinagtatanggol ng manggagawa ang kanilang interes sa pamamagitan ng pakikibaka
laban sa tangka ng kapitalistang pababain ang sahod at sagpangin ang mas
malaking bahagi ng yamang kanilang nilikha, mapapabuti lamang nila at ng iba
pang aping uri o pangkat ang kanilang mga buhay, makamit ang kalayaan, mabuhay
ng may dignidad at mapaunlad ang kanilang ganap na kaakuhan sa pamamagitan ng
pagpapalit sa kapitalismo, o itong sistema ng sahurang pang-aalipin, ng isa
pang sistema: ang sosyalismo.
Under
this system, the means of production should be collectively and democratically
owned and controlled by everyone. No one should be allowed to exploit and
enslave others because, with everyone having access to the means of production,
no one would no longer be forced to work for others in order to survive.
Production should be based on cooperation—on planning and deliberative
democracy—rather than on anarchic competition. Our goal should no longer be to
maximize profits to but take care of each other and of mother nature. Everyone
should have the resources they need to meet their needs. Working hours should
be kept to a minimum so people have more free time to develop their talents and
become well-rounded human being. And resource use should be made more rational
so as to ensure conservation.
Sa ilalim ng sistemang ito, dapat na
kolektibo at demokratikong inaari at kontrolado ng mga tao ang mga kasangkapan
sa produksyon. Walang sinuman ang pinahihintulutang magsamantala at alipinin
ang kanyang kapwa sapagkat, kung ang lahat ay may kakayahang pangasiwaan ang
mga kasangkapan sa produksyon, walang dahilan upang matulak na magpaalipin ang
isang tao sa iba upang mabuhay lamang. Dapat na ang produksyon ay nakabatay sa
kooperasyon o pagtutulungan ng bawat isa - sa pagpaplano at pinag-isipang
demokrasya - imbes na sa anarkikong kumpetisyon. Ang ating mithiin ay hindi na
para magkamal ng limpak-limpak na tubo kundi ang pangalagaan ang bawat isa at
ang inang kalikasan. Ang bawat isa'y dapat magkaroon ng mga mapagkukunang
kailangan nila upang matugunan ang kanilang pangangailangan. Dapat manatiling
nasa wasto ang oras ng trabaho upang magkaroon ng mas maraming oras ang tao
upang paunlarin ang kanilang mga talento at maging taong maraming kakayahan.
Dapat na mas maging makatuwiran ang paggamit ng likas-yaman upang matiyak na
ito'y napangangalagaan.
At
the same time, with profit-making no longer the overriding consideration of any
group, there should be less or no more need to exploit women, foreigners,
LGBTQs and other marginalized groups. The conditions which foster patriarchy,
racism, or sexism should be alleviated if not made to disappear altogether.
Kasabay nito, ang pagkamal ng
limpak-limpak na tubo ang hindi na pangunahing layunin ng anumang pangkat,
dapat na mas kaunti o hindi na kailangan pang pagsamantalahan ang mga
kababaihan, dayuhan, LGBTQ at iba pang pangkat sagigilid. Ang mga kalagayang
nagpapatatag ng patriyarka, kapootang panlahi, o seksismo ay dapat na mabawasan
kung hindi mawala man mawala nang tuluyan.
Such
a system will never be willingly established by all those who benefit from the
current system and who dominate and use the state to defend or perpetuate this
system. It can only be established through the collective action of all those
who have an interest in changing and replacing this system and who have no
choice, if they are to free themselves, but to seize political power and end
capitalist rule.
Ang ganitong sistema'y hindi
kailanman maluwag sa kaloobang binuo ng lahat ng mga nakikinabang mula sa
kasalukuyang sistema at yaong naghahari at ginagamit ang estado upang
ipagtanggol o ipagpatuloy ang sistemang ito. Ito’y mabubuo lamang sa
pamamagitan ng kolektibong pagkilos ng lahat ng may interes upang mabago at
mapalitan ang sistemang ito at wala nang pagpipilian, kung nais nilang palayain
ang kanilang sarili, kundi ang agawin ang pampulitikang kapangyarihan at
mawakasan ang kapitalistang paghahari.
This
is why we have come together to form the BMP: to develop workers’ class
consciousness and enhance their self-organization so as to build their capacity
to change the system and establish a new society, a new civilization in which
they—and everyone else—can be truly free and truly human.
Ito ang dahilan kung bakit tayo
nagkakasama-sama upang itatag ang BMP: upang paunlarin ang makauring kamalayan
ng manggagawa at pagbutihin ang kanilang samahang nagsasarili upang mapalakas
pa nila ang kanilang kakayahang baguhin ang sistema at maitatag ang isang
bagong lipunan, isang bagong kabihasnan kung saan sila – at ang iba pa – ay
tunay na malaya at tunay na makatao.
How
is the BMP different from unions and federations? Why should we strengthen both
unions/federations and BMP?
Ano ang kaibahan ng BMP sa iba pang mga
unyon at pederasyon? Paano ba natin patatatagin ang mga unyon / pederasyon at
ang BMP?
BMP
members believe that workers can and should defend their interests within the
current system of wage-slavery by fighting back against capitalists’ attempts
to reduce their wages, deprive them of better benefits, or deny them secure
employment within their factories, industries, or sectors. And to be more
effective in waging these struggles, workers must resist capitalists’ constant
attempts to divide them by organizing themselves into unions or labor
federations.
Naniniwala ang mga kasapi ng BMP na
kaya at dapat ipagtanggol ng mga manggagawa ang kanilang mga interes sa loob ng
kasalukuyang sistema ng sahurang pang-aalipin sa pamamagitan ng pakikibaka
laban sa mga pagtatangka ng mga kapitalistang lalong baratin ang kanilang mga
sahod, pagkaitan ng mas magandang benepisyo, o pagkaitan sila g kasiguruhan sa
trabaho sa kanilang pabrika, industriya o sector. At upang mas maging epektibo
sa paglulunsad ng ganitong pakikibaka, dapat labanan ng manggagawa ang
palagiang pagtatangka ng mga kapitalista na paghiwa-hiwalayin sila sa
pamamagitan ng pag-oorganisa ng kanilang mga sarili sa unyon o pederasyong ng
paggawa.
This
is why we at BMP are committed to strengthening unions and federations: they
are extremely important tools by which workers could defend their gains and
enhance their living conditions within capitalist society.
Ito ang dahilan kung bakit nakatuon
kami sa pagpapatatag ng mga unyon at pederasyon: napakahalagang kasangkapan
nito upang maipagsanggalan ng mga manggagawa ang kanilang mga kalamangan at
pagbutihin pa ang kanilang kalagayan sa pamumuhay sa loob ng kapitalistang
lipunan.
But
workers can—and are forced to—also defend their interests outside their factories,
industries, or sectors. They need to resist capitalists’ attempts to pass on
the costs of increased wages or hold on to a larger share of the wealth they
produce by increasing their selling prices, by fighting to reduce their tax and
other obligations (and therefore their contribution to paying for social
services), or by pushing for other anti-worker laws or other policies that make
it harder for workers to organize and fight for their interests within and outside
their own companies, industries or sectors.
Subalit maaari – at napipilitan – ang
mga manggagawa na ipagtanggol ang kanilang mga interes sa labas ng kanilang
pagawaan, industriya o sector. Dapat nilang labanan ang mga pagtatangka ng mga
kapitalista na ipasa ang gastusin sa tumaas na sahod o tanganan ang malaking
bahagi ng yamang kanilang nalikha sa pamamagitan ng pagtataas ng kanilang
presyo, sa pamamagitan ng pagbabawas ng kanilang buwis at iba pang pananagutan
(at kung gayon ay ang kanilang ambag sa pagbabayad para sa panlipunang serbisyo),
o sa pamamagitan ng paggigiit ng iba pang batas na laban sa manggagawa at iba
pang polisiyang nagpapahirap sa manggagawa upang mag-organisa at ipaglaban ang
kanilang interes sa loob at labas ng kanilang kumpanya, industriya o saray.
And
workers can and should also defend their interests and struggle to improve
their lives not just by fighting for higher wages, better benefits, or more
secure employment—or by trying to secure better payment for their
wage-slavery—inside and outside their companies or industries. They can and
should also defend their interests and struggle to improve their lives by
fighting to end the system of wage-slavery itself and by creating a new and
different society—one in which they do not have to be slaves—even better-paid—slaves
at all.
At ang mga manggagawa’y kaya at dapat
ding maipagtanggol ang kanilang interes at makibaka upang mapaganda ang
kanilang pamumuhay hindi lamang makibaka para sa mas mataas na sahod, mas
magandang benepisyo o may katiyakan sa trabaho - o sa tangkang tiyakin ang mas
mabuting kabayaran sa kanilang sahurang pagkaalipin - sa loob at labas ng
kanilang kumpanya o industriya. Kaya nila at dapat nilang ipagtanggol ang
kanilang interes at pakikibaka upang paunlarin ang kanilang pamumuhay sa
pamamagitan ng pakikibaka upang wakasan ang sistemang ito ng sahurang
pang-aalipin at paglikha ng bago at naiibang lipunan - isang lipunang hindi na
sila alipin - maging sila ma’y alipin mas mataas na kabayaran.
Unless
they do so—or unless they address the systemic causes of their problems by
fighting against capitalism and building a new system, may only be able to
improve their own particular living conditions—their individual interests or
the interests of their particular unions— up to a certain point. At best, they
may become better-paid slaves with looser chains. At worst, because the very
power of capitalists rests on their continued control or ownership of the means
of production and their ability to engage in “capital strikes,” they will be
confined to constantly waging defensive battles not to lose the gains they have
won. In short, they may become better-paid slaves constantly at risk of having
their chains tightened. Only by addressing the root of the problem, or only by
undermining bourgeois power by abolishing private property, could they be fully
free.
Kung di man nila gawin ito - o kung
di nila tutugunan ang mga sistematikong dahilan ng kanilang problema upang
labanan ang kapitalismo at magtayo ng bagong sistema, Maaari lamang mapabuti
ang kanilang sariling mga partikular na kalagayan sa pamumuhay - ang kanilang
mga indibidwal na interes o interes ng kanilang
unyon - nang may limitasyon. Ang mabuti, maaari silang maging mas
mahusay na bayad na alipin na may maluwag na tanikala. Ang masama, dahil ang
mismong kapangyarihan ng mga kapitalista ay nakasalalay sa patuloy nitong
pagkontrol o pagmamay-ari ng mga kasangkapan sa produksyon at ang kanilang
kakayahang sagupain ang "mga malawakang welga," sila ay nakatali sa
patuloy na paglulunsad ng mga depensibong pakikibaka upang hindi mawala ang
kanilang napagtagumpayan. Sa madaling salita, maaari silang maging mas mahusay
na bayad na alipin na nanganganib lalong higpitan ang tanikala. Tanging sa
pagtugon sa ugat ng problema, o tanging sa pagdurog sa kapangyarihan ng
burgesya sa pamamagitan ng pagpawi sa pribadong pagmamay-ari, na sila’y
magiging ganap na malaya.
For
workers to be more effective in waging these struggles—struggles which go
beyond the walls of their own companies or industries, unions and federations
will not be enough. Workers also need to form and strengthen their own
distinctly political organization. While unions and federations concentrate on
organizing workers within companies, industries, or sectors so as to improve
their capacity to struggle against their own individual capitalists to fight
for higher wages, better benefits, this political organization must concentrate
on organizing workers across companies, industries and sectors—or within larger
society—to struggle against the entire capitalist class not just for better
payment for wage-slaves but also to end replace wage-slavery with a better
system in which workers, and other oppressed classes and groups, no longer have
to live as slaves.
Upang mas maging epektibo ang mga
manggagawa sa paglunsad ng mga pakikibakang ito - mga pakikibakang lagpas sa
mga dingding ng kanilang sariling kumpanya o industriya, hindi sapat ang mga
unyon at mga pederasyon. Kailangan din ng mga manggagawang buuin at palakasin
ang kanilang sariling malinaw na pampulitikang organisasyon. Habang tumututok
ang mga unyon at pederasyon sa pag-oorganisa ng mga manggagawa sa loob ng mga
kumpanya, industriya, o saray upang mapagbuti ang kanilang kakayahang makibaka
laban sa kanilang sariling mga kapitalista para sa mas mataas na sahod, mas
mabuting benepisyo, dapat tumuon ang organisasyong pampulitikang ito sa
pag-oorganisa ng mga manggagawa sa mga kumpanya, industriya at saray, o sa mas
malawak na lipunan, sa pakikibaka laban sa buong uring kapitalista hindi lamang
para sa mas mahusay na pagbabayad sa mga sahurang-alipin, kundi upang wakasan
na ang sahurang-pang-aalipin ng mas mahusay na sistema kung saan ang mga
manggagawa, at iba pang mga aping uri at pangkat, ay hindi na mamumuhay bilang
mga alipin.
Workers
should therefore join and strengthen both unions/federations and political
organizations such as BMP. Both are necessary for them to fight for their
interests and improve their lives. Each depends on the other to achieve their
goals.
Kung gayon ay dapat sumali at palakasin
ng mga manggagawa ang mga unyon / pederasyon at pampulitikang organisasyon
tulad ng BMP. Kinakailangan ang mga iyon upang ipaglaban ang kanilang interes
at mapaunlad ang kanilang mga buhay. Nakasalalay iyon sa bawat isa upang
makamit ang kanilang layunin.
If
workers only join and strengthen unions/federations and refuse to join and
strengthen political organizations such as the BMP, then it is likely that any
gains or any victories they may win within their own companies or industries
will just be taken or stolen back from them outside their companies and
industries as capitalists use their political power to pass on the costs of
increased wages back to workers in the form of higher prices or reduced social
services or to pass anti-union laws or measures that could make it harder for
unions to organize. And even if they do succeed in winning victories in the
form of higher wages or better benefits, they will still remain unfree and
unable to develop their potential as human beings since they will continue to
have to work and devote a large part of their lives producing wealth for
capitalists.
Kung sasali lamang ang mga manggagawa
at magpapalakas ng mga unyon / federasyon subalit tumangging sumali at palakasin
ang mga organisasyong pampulitika tulad ng BMP, malamang na ang anumang natamo
o nakamit na tagumpay sa loob ng kanilang kumpanya o industriya ay babawiin
lamang o aagawin sa kanila sa labas ng kanilang kumpanya at industriya sapagkat
gagamitin ng mga kapitalista ang kanilang kapangyarihang pampulitika upang
ipasa ang mga gastos ng mas mataas na sahod pabalik sa mga manggagawa sa anyo
ng mas mataas na presyo o pinababang mga serbisyong panlipunan o upang ipasa
ang mga batas laban sa unyon o mga hakbang na maaaring maging mas mahirap para
sa mga unyon na organisahin. At kahit kamtin nila ang mga tagumpay sa anyo ng mas mataas na sahod o mas mabuting
benepisyo, mananatili silang walang kalayaan at hindi mapauunlad ang kanilang
kakayahan bilang tao dahil patuloy pa silang magtrabaho at itinatalaga ang
malaking bahagi ng kanilang buhay sa pagyaman ng mga kapitalista.
At
the same time, however, the opposite will also not work: If workers only join
and strengthen political organizations such as the BMP and refuse to join and
strengthen unions/federations, then they are unlikely to win higher wages and
better benefits within their own companies, industries or sectors. This is
unlikely to build their capacity to fight for even larger gains or to develop
their ability to build and seize political power to abolish wage-slavery and
create a new society. Should this happen, they will not only remain in chains,
their chains will be tighter and more unbearable—a condition which will not
help them struggle for and achieve freedom. In short: they will not only remain
as slaves, they will continue to be poorly-paid slaves, constrained not only
from loosening but also from breaking their chains altogether.
Gayunpaman, kasabay nito, ang
kabaligtaran ay hindi rin gagana: Kung ang mga manggagawa ay sumasali at
nagpapalakas ng mga pampulitikang organisasyon tulad ng BMP at tumangging
sumali at magpalakas ng mga unyon / federasyon, maaaring hindi nila maipanaloa
ng mas mataas na sahod at mas magandang benepisyo sa kanilang sarili kumpanya,
industriya o saray. Malamang na hindi nila maisulong ang kanilang kakayahang
lumaban lalo na sa mas malaking panalo o mapaunlad ang kanilang kakayahang
magtatag at matanganan ang kapangyarihang pampulitika upang pawiin ang sahurang
pang-aalipin at lumikha ng isang bagong lipunan. Sakali mang mangyari ito, hindi
lamang sila mananatiling nakatanikala, mas lalong hihigpit ang kanilang
tanikala at mas hindi kakayanin - isang kalagayang hindi makatutulong sa
kanilang pakikibaka upang kamtin ang kalayaan. Sa madaling salita: hindi lamang
sila mananatiling alipin, kundi aliping hindi pinasasahuran ng tama, napipigilan
hindi lamang sa pagluwag kundi pati na rin sa pagwasak ng kanilang mga tanikala
sa kabuuan.
How
is the BMP different from other workers’ political organizations?
Paano nagkakaiba ang BMP sa iba pang
mga pulitikal na kapisanan ng mga manggagawa?
BMP
welcomes, supports, and commits to building unity with other workers’ political
organizations, but it also asserts its autonomy from and go beyond them because
it has a different goal and a different strategy for achieving that goal.
Tinatanggap, sinusuportahan, at pinaninindigan
ng BMP ang pakikipagkaisa sa iba pang pampulitikang organisasyon ng manggagawa,
ngunit iginigiit din nito ang kanyang awtonomya mula sa at higit pa sa mga ito
dahil may iba itong layunin at ibang estratehiya upang kamtin ang layuning
iyon.
Like
other workers’ political organizations, such as the Federation of Free Workers
(FFW) or the Trade Union Congress of the Philippines (TUCP), Kilusang Mayo Uno
(KMU), or SENTRO, the BMP fights for higher wages, better benefits, or improved
working conditions for workers.
Tulad ng iba pang pampulitikang
organisasyon ng manggagawa, tulad ng Federation of Free Workers (FFW), the
Trade Union Congress of the Philippines (TUCP), Kilusang Mayo Uno (KMU), o
SENTRO, ipinaglalaban ng BMP ang mas mataas na sahod, mas magandang benepisyo,
o mas mapabuti ang kalagayan sa trabaho ng mga manggagawa.
But,
unlike organizations such as the FFW and the TUCP, BMP does not only aim to
secure better pay or better working conditions for workers—its larger aim is to
free workers and other oppressed classes and groups from the clutches of
wage-slavery and capitalist exploitation. BMP believes that workers’ interests
are not reducible to salary increases or more generous benefits; their broader
interest is in achieving true freedom and full human development. This interest
could not be advanced just by reforming capitalism, as welcome as reforms may
be; it could only be advanced by abolishing capitalism and, thus, by ending
capitalist rule. More like such political organizations such as KMU or SENTRO,
BMP aims at replacing capitalism with socialism.
Subalit kaiba sa mga organisasyon
tulad ng FFW at TUCP, hindi lamang nilalayon ng BMP ang katiyakan sa mas maayos
na pasahod o mas mabuting kalagayan sa paggawa – ang mas malaking layunin nito
ay ang palayain ang mga manggagawa at iba pang aping uri at pangkat mula sa
kuko ng sahurang pang-aalipin at kapitalistang pagsasamantala. Naniniwala ang
BMP na ang interes ng mga manggagawa ay hindi mapaliliit ng paglaki ng sahod o
mas masaganang benepisyo; ang mas malawak nilang interes ay ang pagkakamit ng
totoong kalayaan at ganap na pag-unlad ng tao. Hindi maisusulong ang interes na
ito sa pagpapakinis lamang ng tanikala ng kapitalismo, kundi sa pagputol sa
gintong tanikala ng kapitalismo, na siyang magwawakas sa paghahari ng mga
kapitalista. Higit na tulad ng mga organisasyong pampulitika tulad ng KMU o
SENTRO, nilalayon ng BMP na ang kapitalismo'y mapalitan ng sosyalismo.
Unlike
these other organizations which also claim to aspire for socialism, however, we
do not believe that the road to socialism must pass through either “social
democracy,” as SENTRO members hold, or through “national democracy,” as KMU
members claim.
Hindi tulad ng ibang organisasyong
ito na nagsasabing nangangarap din ng sosyalismo, hindi kami naniniwalang ang
landas patungong sosyalismo ay tutungo sa “panlipunang demokrasya”, tulad ng
tinatanganan ng mga kasapi ng SENTRO, o sa pamamagitan ng “pambansang
demokrasya”, na sinasabi naman ng mga kasapi ng KMU.
In
contrast to SENTRO members, we do not believe that reforms within capitalism
will simply accumulate and build up towards socialism and, thus, that workers
should simply ally with reform-minded capitalists and elites and penetrate or
take over the capitalist state to push for reforms and create a kind of social-democratic
welfare state like those in Western Europe.
Kabaligtaran sa mga kasapi ng SENTRO,
hindi kami naniniwalang ang pagreporma sa kapitalismo ay dahilan ng
pagtitipun-tipon at magbubuo patungong sosyalismo, kaya ang mga manggagawa ay
makikipagtulungan lamang sa mga kapitalista’t elitistang nag-iisip ng reporma at
makapasok o palitan ang kapitalistang estado upang maitulak ang mga reporma at
malikha ang isang tipo ng estadong ang kapakanan ay sosyal-demokratiko tulad ng
nasa Kanlurang Europa.
While
we welcome and supports reforms within the framework of capitalism, we reject
the view that said reforms will necessarily lead towards socialism. Unless such
reforms undermine the economic and political power of the bourgeoisie and
unless we use them to heighten popular antagonisms against the bourgeoisie,
they will only lead to the further consolidation of bourgeois rule and to
heightened divisions and competition among workers, thereby further
perpetuating rather than ending the exploitation of workers and nature.
Bagamat tinatanggap at sinusuportahan
natin ang mga reporma sa loob ng balangkas ng kapitalismo, tinatanggihan natin
ang pananaw na ang mga nasabing reporma'y tiyak na hahantong sa sosyalismo. Maliban
kung ang mga repormang ito ay nagpapahina sa kapangyarihang pang-ekonomya at
pampulitika ng burgesya at maliban kung gagamitin natin ito upang mapalawak ang
mga litaw na antagonismo laban sa burgesya, hahantong lamang sila sa higit pang
pagsasama ng paghahari ng burgesya at mas patindihin ang pagkakahati at
kumpetisyon ng mga manggagawa, sa gayon ay higit na magpatuloy sa halip na
mawakasan ang pagsasamantala sa mga manggagawa at kalikasan.
More
like KMU members, we believe that socialism can only be achieved not through
reformist campaigns within a bourgeois-dominated political system but through
revolutionary mobilization against such a system—that is, by seizing political
power, dismantling the capitalist state and establishing a very different,
because socialist, state altogether.
Tulad ng mga kasapi ng KMU, naniniwala
kaming makakamit lamang ang sosyalismo hindi sa pamamagitang ng kampanyang
repormista sa loob ng pampulitikang sistemang pinangingibabawan ng burgesya,
kundi sa pamamagitan ng rebolusyonaryong pagpapakilos laban sa gayong sistema –
sa pamamagitan ng pag-agaw ng pampulitikang kapangyarihan, paglansag sa
kapitalistang estado at pagbubuo ng isang sadyang naiiba, dahil sosyalistang,
estado.
In
contrast to KMU, however, we do not believe that Philippine society could still
be characterized as “semi-feudal” and “semi-colonial” and hence, that the goal
of revolutionary mobilization should be to first go through the stage of
capitalism—that is, to first ally with the so-called “national bourgeoisie”
against the “imperialist countries,” and establish a kind of “national
capitalism” first before proceeding to establish socialism. In line with this,
we also do not believe that the peasantry constitute the revolutionary forces
today.
Gayunman, kabaligtaran sa KMU, hindi
kami naniniwala na ang lipunang Pilipino ay semipyudal at semikolonyal pa rin at
samakatuwid, na ang layunin ng rebolusyonaryong pagpapakilos ay dapat na unang
dumaan sa yugto ng kapitalismo - na makipagtulungan muna sa mga tinatawag na
“pambansang burgesya” laban sa “mga bansang imperyalista”, at matatag ang isang
tipo ng “pambansang kapitalismo” bago tumungo sa pagtatatag ng sosyalismo. Kasunod
nito, hindi rin kami naniniwalang ang mga magsasaka ang bumubuo sa mga
rebolusyonaryong pwersa ngayon.
We
believe that, though remnants of feudal relations remain, Philippine society
has actually become a backward but still predominantly capitalist society,
closely plugged into the circuits of global capitalism. The goal of
revolutionary mobilization should therefore no longer be to establish the
conditions for capitalism but to move towards socialism at both the national
and global levels. And while the peasantry should of course be mobilized by
championing their demands, it is the workers—the only ones who could bring
capitalists to their knees and to the negotiating table by withholding their
collective labor—who could be counted upon as the revolutionary forces.
Naniniwala tayo, kahit nananatili ang
mga labi ng pyudal na ugnayan, ang lipunang Pilipino sa katunayan ay paurong subalit
nananatiling lipunang kapitalista, na pasok na pasok sa salikop ng
pandaigdigang kapitalismo. Layunin ng rebolusyonaryong pagpapakilos ay hindi na
ang pagtatag ng mga kondisyon para sa kapitalismo kundi upang tumungo na sa
sosyalismo sa antas pambansa at pandaigdigan. At habang pinapakilos din natin
ang mga magsasaka sa pagtataguyod ng kanilang mga kahilingan, ang ating
maaasahan bilang pwersang rebolusyonaryo ay ang mga manggagawa - ang tanging
uring magpapaluhod sa mga kapitalista at magdadala sa hapag ng negosasyon sa
pamamagitan ng pagtangan sa kanilang kolektibong lakas-paggawa.
While
we too oppose imperialism and support moves to curtail the ability of foreign
capital to exploit Filipino workers, we believe that all capitalists—“national”
or “foreign”—need to be opposed. Our enemies include the bourgeoisie of all
countries, chief among them those from the dominant advanced capitalist states
who use their power to dominate and exploit other countries—not the proletariat
and the other oppressed classes of other countries—as well as the bourgeoisie
in the Philippines. Allying with “our” so-called “national bourgeoisie” in the
name of “national democracy” will only pit us against our fellow workers
abroad. It will lead to the further exploitation of workers and the
environment, to the empowerment and consolidation of bourgeous rule, and to the
splintering of the working-class movement here and abroad, thus moving us away
from rather than bringing us closer toward socialism.
Habang nilalabanan din natin ang
imperyalismo at sinusuportahan ang mga pagkilos upang putulin ang kakayahan ng
puhunan na pagsamantalahan ang manggagawang Pilipino, naniniwala kaming ang
lahat ng kapitaista – makabayan man o dayuhan – ay dapat labanan. Kasama sa
ating mga kaaway ang mga burgesya ng lahat ng lupain, pangunahin sa kanila
yaong mula sa mga dominanteng estado ng mga abanteng kapitalista na ginagamit
ang kanilang kapangyarihan upang mangibabaw at pagsamantalahan ang ibang bansa
– hindi ang proletaryado at iba pang aping uri ng ibang bansa – kundi pati na
burgesya sa Pilipinas. Ang pagkampi sa “ating’ tinatawag na “pambansang
burgesya” sa ngalan ng “pambansang demokrasya” ay inilalaban lamang tayo laban
sa ating kapwa manggagawa sa ibayong dagat. Hahantong ito sa higit pang
pagsasamantala sa manggagawa at sa kapaligiran, tungo sa pagpapalakas at
pagpapatatag ng paghahari ng burgesya, at sa paghihiwa-hiwalay ng kilusan ng
uring manggagawa rito at sa ibayong dagat, kaya inilalayo tayo sa halip na
paglapit-lapitin patungong sosyalismo.
For
BMP members, workers in the Philippines must work with workers in all countries
to seize political power in all countries, take over states, and immediately
establish not “national capitalisms” but socialism at both the national and
global levels.
Para sa mga kasapi ng BMP, ang mga
manggagawa sa Pilipinas ay dapat makipagkaisa sa mga manggagawa ng lahat ng
bansa upang makubkob ang pulitikal na kapangyarihan, masakop ang mga estado, at
agarang maitatag hindi ang "pambansang kapitalismo" kundi sosyalismo
sa pambansa at pandaigdigang antas.
What
has the BMP achieved?
Ano ang mga nakamit ng BMP?
Since
its establishment in 1993, BMP has spearheaded campaigns and mobilizations that
have at least prevented workers’ lives from further deteriorating.
Simula nang maitatag ito noong 1993,
pinangunahan ng BMP ang mga kampanya at mobilisasyon na kahit papaano'y
nakapagpapigil upang di tuluyang malugmok ang buhay ng mga manggagawa.
In
1993, for example, BMP took the lead in forming the Labor Alliance for Wage
Increase (LAWIN 35), a broad alliance of labor organizations which vigorously
campaigned for a P35.00 across-the-board increase in the minimum wage. The
government yielded and gave the workers a P25.00 wage increase. The following
year, BMP initiated the formation of the multisectoral Kilusang Roll Back or
KRB (Rollback Movement) which successfully campaigned for the roll back of oil
prices. Then President Ramos was forced to rollback the price of oil products
by an average of P1.00 per liter.
Noong 1993, halimbawa, pinangunahan
ng BMP ang pagbubuo ng Labor Alliance for Wage Increase (LAWIN 35), isang
malawak na alyansa ng mga kapisanan ng paggawa na masiglang nangampanya para sa
P35.00 pantay-pantay na pagtaas ng pinakamababang pasahod. Bumigay ang
pamahalaan at nagbigay sa manggagawa ng P25.00 taas sa pasahod. Nang sumunod na
taon, pinangunahan ng BMP ang pagbubuo ng multisarayal na Kilusang Roll Back o
KRB na matagumpay na nangampanya upang mapababa ang presyo ng langis. Kaya
napilitan si Pangulong Ramos na ibaba ang presyo ng mga produktong langis sa
katampatang P1.00 kada litro.
In
1995, BMP was involved in mobilizing as many as 80,000 people in a protest
march against the proposal to implement the expanded value-added tax system. In
2001, it organized workers to be part of the movement calling for the then
President Estrada’s ouster under the “Resign all!” banner. Then in subsequent
years, it initiated the formation of political parties that fielded and
successfully campaigned for candidates from the working classes in the national
elections.
Noong 1995, nadawit ang BMP sa
pagmobilisa ng higit sa 80,000 katao sa martsa-protesta laban sa panukalang
ipatupad ng sistemang pinalawak na value-added tax (E-VAT). Noong 2001,
inorganisa nito ang mga manggagawa upang maging bahagi ng kilusang nananawagan
ng pagpapatalsik sa noo'y Pangulong Estrada sa ilalim ng panawagang
"Resign All!" Nang sumunod na mga taon, pinasimulan nito ang pagbubuo
ng mga partido pulitikal na nagpatakbo at matagumpay na nangampanya para sa mga
kandidato mula sa uring manggagawa sa mga pambansang halalan.
Since
then, BMP has engaged in numerous campaigns against oil deregulation,
anti-strike directives, contractualization, mining and other
environmentally-destructive policies, and other anti-worker and anti-people
measures. It has also supported various local struggles by unions fighting for
workers’ rights—including through daring direct actions such as taking over and
occupying the offices of the Labor Secretary.
Magmula noon, nagsasagawa ang BMP ng
di-mabilang na kampanya laban sa deregulasyon ng langis, mga diketiba laban sa
welga, kontraktwalisasyon, pagmimina at iba pang patakarang nakasisira sa
kalikasan, at iba pang patakarang laban sa manggagawa at mamamayan. Sinusuportahan
din nila ang samutsaring pakikibakang lokal ng mga unyon na nakikibaka para sa
mga karapatan ng manggagawa – kabilang na ang mga mapangahas na direktang
pagkilos tulad ng pagsakop at pag-okupa ng mga opisina ng Kalihim ng Paggawa.
Not
all of these campaigns and efforts managed to stop anti-worker policies from
being implemented. But they still contributed to strengthening the workers’
movement by bringing workers together to engage in political—as opposed to only
economic—struggles outside their factories, by highlighting the deeper systemic
roots of the problems workers face, and by demonstrating the need for systemic
alternatives.
Ngunit di lahat ng mga kampanya at
pagsisikap na ito ay nakapigil sa pagpapatupad ng mga polisiyang laban sa mga manggagawa.
Subalit ang mga ito’y nakapag-ambag pa rin sa pagpapalakas ng kilusang
manggagawa sa pagkakapitbisig ng mga manggagawa upang makibakang pulitikal – na
di lamang pang-ekonomya – sa labas ng kanilang mga pagawaan, sa pamamagitan ng
pagpapatampok sa mas malalim na sistemikong ugat ng mga suliraning kinakaharap
ng manggagawa, at sa pagpapakita ng pangangailangan ng sistemikong alternatiba.
What
are the challenges faced by BMP today?
Ano ang mga kinakaharap na hamon ng
BMP sa kasalukuyan?
Despite
BMP’s success in helping build a radical working-class movement and providing
an alternative anti-systemic and internationalist banner, BMP and the broader
workers’ movement faces formidable obstacles to achieving our goals today.
Sa kabila ng mga tagumpay ng BMP sa
pagtatatag ng radikal na kilusan ng uring manggagawa at paglalaan ng
alternatiba, laban-sa-sistema at internasyunalistang diwa, nahaharap sa
mabibigat na balakid ang BMP at ang mas malawak na kilusang manggagawa sa
pagkakamit ng ating mga layunin sa kasalukuyan.
Thanks
to the intensifying global competition among capitalists as a result of the
global economy’s downward spiral since the 1970s, and the Philippine and other
government’s aggressive efforts to promote “free trade” and other neoliberal,
anti-worker policies in response to this stagnation, so many factories have
closed down and transferred to countries with ‘cheaper’ labor supplies and more
pro-business policies, thereby leaving so many workers in the Philippines
unemployed or forced to look for other non-unionized jobs here or abroad.
Salamat sa tumitinding kumpetisyong
global sa pagitan ng mga kapitalista bilang resulta ng paikid na pagbulusok ng
pandaigdigang ekonomya mula pa noong 1970, at ang mabalasik na pagsisikap ng
Pilipinas at ng iba pang pamahalaan upang itaguyod ang "malayang
kalakalan" at iba pang polisiyang neoliberal at laban-sa-manggagawa bilang
tugon sa ganitong kawalang-pagsulong, maraming pabrikang isinara at inilipat sa
mga bansang may "mas murang" lakas-paggawa at mas maka-negosyong
polisiya, kaya maraming mga manggagawa sa Pilipinas ay naiwang walang trabaho o
napilitang maghanap ng iba pang trabahong hindi-unyonisado dito sa bansa o sa
ibayong dagat.
And
due to the government’s relentless efforts to attract investments by promoting
“contractualization” and by attacking the limited workers’ protections workers
have won out of struggle, many of the tens of thousands of workers who have
entered the workforce in recent years have ended up not being able to join or
form unions because they are “contractual” or because their employers have
found new, legal means by which to crush unions and prevent workers’ from being
organized.
At dahil sa walang humpay na
pagsisikap ng pamahalaan upang makaakit ng mga mamumuhunan sa pagtataguyod ng
"kontraktwalisasyon" at sa pag-atake sa kakaunti na nga lang na
proteksyon sa manggagawa na kanilang ipinagtagumpay sa tunggalian, marami sa
libu-libong manggagawang pumasok sa trabaho ng mga nakaraang taon ay hindi
nakasapi o nakapagtayo ng unyon dahil sila ay mga "kontaktwal" o
dahil ang kanilang employer ay nakatagpo ng bagong pamamaraang ligal na
makapagdudurog sa unyon at pipigil sa mga manggagawa upang maging organisado.
The
result has been a precipitous decline in the already small number of organized
workers in the country: If in 1996, for example, only 3.646 million out of
12.649 million wage workers were unionized and 542,223 were covered by
collective bargaining agreements (CBAs), by 2014, only 1.874 million out 22.555
million wage-workers were unionized and only 257,406 were covered by CBAs. In
short: the number of wage-workers doubled but the number of unionized workers
was halved!
Ang resulta ay ang matalurok na
pagbaba ng mababa nang bilang ng mga manggagawang organisado sa bansa. Kung
noong 1996, halimbawa, 3,646,000 lamang ng 12,649,000 na sahurang manggagawa ang
unyonisado at 542,223 lang ang sakop ng collective bargaining agreement (CBA),
noong 2014, 1,874,000 lamang ng 22,555,000 sahurang manggagawa ay unyonisado at
257,406 lamang ang may CBA. Sa madaling salita, dumoble ang bilang ng sahurang
manggagawa ngunit ang bilang naman ng manggagawang unyonisado ay nangalahati!
This
could spell disaster for the working-class movement. Without belonging to
unions, workers will become even more vulnerable to capitalists’ attempts to
reduce real wages, unable to roll back or fight against even more anti-workers’
legislation that the government continues to press. Without belonging to
unions, workers will become even harder to reach and organize in larger
political fights such as against the looming formal or de facto
authoritarianism being put in place by the current administration.
Ito’y maaaring maging kapahamakan
para sa kilusan ng uring manggagawa. Kung hindi kabilang sa mga unyon, mas
magiging lantad sa pagsasamantala ang mga manggagawa sa mga tangka ng
kapitalista upang mapababa ang tunay na sahod, na di na maibalik sa dati, o
makibaka laban sa mga batas na mas marahas sa manggagawa na patuloy na inuudyok
ng pamahalaan. Kung hindi kabilang sa mga unyon, mas mahirap mapuntahan at
maorganisa ang mga manggagawa sa mas malalaking pakikibakang pulitikal tulad ng
bantang diktadura na inilalatag ng kasalukuyang administrasyon.
Moreover,
this could become a vicious cycle which could further weaken the working-class
movement: If fewer and fewer workers join unions, there could also be less and
less resources that could be devoted for organizing workers or for deploying
organizers to factories to help embattled workers form unions, thus making it
even harder to form unions.
Dagdag pa, ito’y maaaring maging
mapanirang siklo na maaaring lalong magpahina sa kilusan ng uring manggagawa:
Kung paunti nang paunting manggagawa ang sumasapi sa unyon, maaaring paunti na
rin ang mga rekursong kinakailangan sa pag-oorganisa ng manggagawa o sa
pagtatalaga ng mga organisador sa mga pabrika upang tulungan ang mga palabang
manggagawa upang magbuo ng mga unyon, sa gayon ay mas humirap pa ang pagbubuo
ng mga unyon.
The
result could be the continued decimation of the organized working-class
movement—unable to mobilize in large numbers to fight for better pay for
wage-slaves, let alone to end the system of wage-slavery that dehumanizes
workers.
Ang resulta ay maaaring ang patuloy
na pagkawasak ng mga organisadong kilusan ng uring manggagawa - na di magawang
mamobilisa ang malaking bilang ng manggagawang lumalaban para sa mas mabutng
pasahod para sa mga sahurang-alipin, hayaan nang magwakas ang sistema ng
sahurang pang-aalipin na nagpapababa sa pagkatao ng manggagawa.
But
this could also open up opportunities: With workers continuing to face threats
to their living conditions as capitalists snatch back the victories they had
earlier gained, with the government unable to fulfill its promises to improve
workers’ lives, and with the liberal or “yellow” as well as the other more
militant parties or workers’ organizations unable to provide real solutions to
the crisis, the conditions are also ripe for more and more workers to join the
“defensive” struggle to protect their interests within the framework of
capitalism—as well as the more “offensive” struggle to advance their interests
outside the framework of capitalism.
Subalit maaari din itong magbukas ng
mga oportunidad: Ang mga manggagawang patuloy na nahaharap sa banta sa kanilang
kalagayang mabuhay habang inaagaw ng mga kapitalista ang kanilang mga nakamit
na tagumpay, kasama ang pamahalaang hindi kayang tumupad sa mga iinangako nito
upang umunlad ang buhay ng mga manggagawa, kasama na ang mga liberal o "dilawan"
pati na ang iba pang mas militanteng partido o kapisanan ng manggagawa na hindi
makapagbigay ng tunay na kalutasan sa krisis, hinog na rin ang kalagayan upang
parami ng parami ang mga manggagawang sumasama sa pakikibakang
"depensibo" upang protektahan ang kanilang interes sa loob ng
balangkas ng kapitalismo - pati na ang mas "opensibang" pakikibaka
upang isulong ang kanilang interes sa labas ng balangkas ng kapitalismo.
Over
twenty million wage-workers are non-unionized and unorganized: that is far too many
workers that we could organize and enjoin towards our movement. The other
alternative political forces are discredited or are losing legitimacy: the
“yellows” have little credibility because of the Aquino government squandering
the goodwill and hope the people gave them by continuing to pursue neoliberal
policies, while the other “reds” are now losing credibility because of their
alliance with the also neoliberal (and increasingly authoritarian) Duterte
government. This presents a rare opportunity to present a real alternative.
Mahigit sa dalawampung milyong
sahurang manggagawa ang hindi unyonisado at hindi organisado: napakaraming
manggagawa niyan na ating maoorganisa at mapapasapi sa ating kilusan. Hindi
pinaniniwalaan o nawawalan na ng pagkalehitimo ang iba pang alternatibong
pwersang pulitikal: ang mga "dilaw" ay may kaunti na lang
kredibilidad sapagkat nang itinuloy ng pamahalaang Aquino ang mga polisiyang
neoliberal ay sinayang na nito ang tiwala at pag-asang ibinigay ng mga tao sa
kanila, habang ang ibang "pulahan" ay nawawalan na ngayon ng
kredibilidad dahil sa kanilang pakikipag-alyansa sa neoliberal din (at nagiging
awtokratikong) pamahalaang Duterte. Naglalatag ito ng pambihirang oportunidad
na maglatag ng tunay na alternatiba.
What
should we do?
Anong dapat nating gawin?
We
should face the danger by seizing the opportunity. Now is the time to step up
our efforts to organize workers, develop their class-consciousness and rebuild
their self-organization so as to enhance their capacity to change the system
and establish a new society.
Dapat nating harapin ang panganib sa
pamamagitan ng pagsunggab sa pagkakataon. Ngayon na ang panahon upang
pagsikapan nating organisahin ang mga manggagawa, paunlarin ang kanilang
makauring kamalayan at muling itatag ang nagsasarili nilang kapisanan upang mas
mapahusay pa ang kanilang kakayanan upang baguhin ang sistema at magtatag ng
bagong lipunan.
To
do this, we need to intensify our efforts to establish and strengthen unions
and federations to fight for workers’ rights at the level of the factory or the
industry. But at the same time, we also need to intensify our efforts to
establish and strengthen our political organization, BMP. Both should go
together because the stronger our unions and federations, the stronger and more
effective BMP is; the stronger and more effective BMP is, the stronger our
unions and federations.
Upang magawa ito, kailangang
patindihin natin ang ating mga pagsisikap upang maitatag at mapalakas ang mga
unyon at pederasyon upang ipaglaban ang karapatan ng manggagawa sa antas ng
pabrika o sa industriya. At kasabay nito, dapat din nating patindihin ang ating
mga pagsisikap na matitatag at mapalakas ang ating kapisanang pulitikal, ang
BMP. Dapat na sabay sila sapagkat kung gaano kalakas ang ating mga unyon at
pederasyon ay gayon din kalakas at kaepektibo ang BMP; kung gaano kalakas at
mas epektibo ang BMP, gayon din kalakas ang ating mga unyon at pederasyon.
In
practice, this means devoting more of our limited energies and resources towards
the basic task of organizing unions and federations by deploying more BMP
organizers to form unions where there are none or to sustain and enhance their
effectiveness where they exist; by organizing a massive educational campaign to
counter the propaganda and mis-education campaign of capitalists and coopted
workers’ groups; and by mobilizing against existing or proposed government
measures that make it harder to form and sustain unions and federations.
Sa praktika, nangangahulugan itong pag-uukol
n gating limitadong lakas at rekurso tungo sa batayang tungkuling organisahin
ang mga unyon at pederasyon sa pamamagitan ng pagtatalaga ng mas maraming
organisador ng BMP upang magtayo ng mga unyon sa mga walang unyon o upang
suportahan at mapahusay ang kanilang pagiging epektibo kung saan sila kumikilos;
sa pamamagitan ng pag-oorganisa ng malawakang kampanyang edukasyon upang
makontra ang mga propaganda at kampanyang edukasyong taliwas ng mga kapitalista
at mahawakan sa leeg ang mga pangkat ng manggagawa; at sa pagmomobilisa laban
sa mga umiiral at panukalang patakaran ng pamahalaan na lalong nagpapahirap sa
pagtatag at pagpapanatili ng mga unyon at pederasyon.
At
the same time, however, this means escalating our attempts to develop socialist
individuals and socialist groups or “buklods” in as many factories—especially
in the strategic sectors. These individuals and their buklods—the basic unit of
BMP—should then step up their attempts to create or strengthen the unions or
federations in their factories or sectors. They should create an independent
force within each company, pushing, supporting—and when necessary, putting
pressure on—the union leadership to struggle for workers’ rights at the local,
national, and global levels. Without these buklods, few unions will be
established and the ones that do get established may well end up being trapped
in “economism,” concerned only to advance their own particular interests rather
than the interests of the working class and the other oppressed classes and
groups. They are likely to coopted by management or drawn towards the yellow,
compromised forces; worse, they are likely to end up being corrupted, acting as
“labor aristocrats” who will defend the very system exploiting their fellow
workers.
Gayunman, kasabay nito, nangangahulugan
itong pagpapatindi n gating pagtatangkang magpaunlad ng mga indibidwal na
sosyalista at mga sosyalistang pangkat o “buklod” sa maraming pagawaan – lalo
na sa mga istratehikong sector. Ang mga indibidwal na ito at ang kanilang
buklod – ang batayang yunit ng BMP – ay dapat magpanimulang hakbang sa kanilang
tangkang makalikha o makapagpatibay ng mga unyon o pederasyon sa kanilang mga
pabrika o sector. Dapat nilang malikha ang isang independyenteng pwersa sa loob
ng bawat kampanya, pagtutulak, pagsuporta – at kung kinakailangan, brasuhin ang
liderato ng unyon upang makibaka para sa karapatan ng mga manggagawa sa
antas-lokal, pambansa at pandaigdig. Kung wala ang mga buklod na ito, iilang
unyon lang ang maitatatag at yaong mga naitatag na’y baka mabuslo sa “ekonomismo”,
na nakatutok lang sa pagsusulong ng kanilang sariling partikular na interes
imbes na interes ng buong uring manggagawa at ng ibang aping uri at pangkat.
Sila’y maaaring masakal ng tagapamahala o tumungo sa mga pwersang sipsip at
dilawan; ang malala, sila’y maging tiwali, na umaakto bilang “aristokrata sa
paggawa” na pinakikintab lang ang sistemang mapagsamantala sa kapwa manggagawa
imbes na putulin ito.
Only
by engaging in both “economic” and “political” struggles inside and outside
factories can we avert the current and present danger we face: a more
authoritarian, if not altogether fascist, and therefore anti-worker and
anti-socialist regime that will perpetuate—and even intensify—the exploitation
of workers and other oppressed groups. Only by simultaneously engaging in both
“defensive” and “offensive” campaigns at the local, national and global levels
can we create the ground for a new, more liberating society.
Tanging sa pamamagitan ng
pakikisangkot sa pakikibakang "pang-ekonomiya" at
"pampulitika" sa loob at labas ng pabrika ay mapipigilan natin ang
kasalukuyang panganib na ating kinakaharap: isang pamumunong awtoritaryan, kung
hindi man pasista, at samakatuwid ay rehimeng laban sa manggagawa at laban sa
sosyalista, na magpapanatili - at magpapatindi - sa pagsasamantala sa mga
manggagawa at iba pang aping pangkat. Tanging sa sabay-sabay na pagharap sa
"depensiba" at "opensibang" kampanya sa lokal, pambansa at
pandaigdigagang antas maaari nating mailatag ang landas para sa isang bago, at
mas mapagpalayang lipunan.
