Awit: Kay Celia - salin ng tula ni Ben Jonson

AWIT: KAY CELIA
Ni Ben Jonson
Malayang salin ni Gregorio V. Bituin Jr.
15 pantig bawat taludtod

Tagayan mo ako ng iyong mga mata lamang
At ako'y mamamanata nitong abang sarili;
O mag-iwan kaya ng halik subalit sa tasa,
At ako'y hindi na maghahagilap pa ng basi.
Ang uhaw na mula sa aking kaluluwa'y buhat
Sa inaasam-asam na basing may pagkasanto:
Subalit ako man sa lagdò ni Jove'y hihigop
Ako'y hindi magbabago alang-alang sa iyo.

Pinadalhan kita nito lang ng rosas na putong,
Ito'y hindi upang ikaw ay bigyang-karangalan,
Na animo'y nagbibigay ng pag-asa, na roon
Ay hindi na nga malalanta-lanta pang tuluyan.
Ngunit ikaw kapagdaka'y humihinga na lamang,
At iyong ibinalik iyon sa aba mong lingkod;
Subalit nang lumago iyon at humalimuyak,
Ako'y sumusumpa, hindi roon, kundi sa iyo.

SONG: TO CELIA (1616)
Ben Jonson (1572-1637)

Drink to me only with thine eyes,
And I will pledge with mine;
Or leave a kiss but in the cup,
And I'll not look for wine.
The thirst that from the soul doth rise,
Doth ask a drink divine:
But might I of Jove's nectar sup,
I would not change for thine.

I sent thee late a rosy wreath,
Not so much honoring thee,
As giving it a hope, that there
It could not withered be.
But thou thereon didst only breath,
And senst it back to me;
Since when it grows and smells, i swear,
Not of thyself, but thee. 

Pakikipagtalastasan kay Kasamang Lenin (1929)

Pakikipagtalastasan kay Kasamang  Lenin (1929)

Tula ni Vladimir Mayakovsky

Malayang salin ni Gregorio V. Bituin Jr.

Pinaghalawan: Panitikang Ruso ng ika-20 Siglo

Sa pag-inog ng mga pangyayari,

                  Na tambak ang sangkaterbang gawain,

unti-unting lumulubog ang araw

                    habang palubog na rin ang anino ng gabi.

May dalawang tao sa silid:

                          ako

                          at si Lenin -

isang larawan

            sa kaputian ng dingding.

Sumirit pataas ang pinaggapasan

                        sa ibabaw ng kanyang labi

habang namutawi ang talumpati

            sa kanyang bibig.

                                Ang igting

ng lukot ng kanilang noo

              ay may diwang

                          mahigpit nilang tangan,

ang noo nilang napakalapad

             ay tinutumbasan ng napakalawak niyang diwa.

Isang gubat ng mga bandila,

               mga taas-kamay na singkapal ng damo...

Libu-libo ang nagmamartsa

                      sa ilalim niya...

                                   Nakalulan,

nag-aalab sa ligaya,

                bumangon ako mula sa aking kinalalagyan,

upang makita lamang siya,

               papurihan siya,

                       mag-ulat sa kanya!

“Kasamang Lenin,

               ako'y nag-uulat sa iyo -

(hindi dikta ng opisina,

                     ang puso’y nadidiktahang mag-isa)

Ang napakabuktot na gawaing ito

               na dapat nating gampanan

ay dapat magawa

           at ginagawa na.

Pinakakain naming at dinadamitan

                      at nagbibigay-liwanag sa nangangailangan,

ang mga kota

         para sa uling

                 at para sa bakal

                            ay nagampanan,

ngunit mayroong itong

           anumang halaga

                     ng pagdurugo

marumi

    at kalokohan

                pa rin sa paligid natin.

Kung wala ka,

           napakarami

                      ang hindi na napanghawakan,

lahat ng pag-aaway

             at pagbabangayan

                                 ang naganap.

Maraming mga

           taong hamak

                    na nasa ating mga lupain,

nasa labas ng hangganan

                  at narito rin

                          sa loob.

Subukan mong

     bilangin sila

              at

                 itala sila -

                          wala yaong paroroonan,

naroon ang lahat ng tipo,

                at sila’y

                            singkapal ng kulitis:

ang mga panggitnang magsasaka,

      mga may disiplinang bakal,

                at,

                    sa baba ng hanay,

mga lasenggo,

         mga sektaryan,

                   mga sipsip.

Gumigiri-giri sila sa paligid

                 nagmamalaking

                        tulad ng pabo,

ang mga tsapa at plumang

                        nagkalat sa kanilang dibdib.

Gagapiin natin ang karamihan sa kanila -

                         ngunit

                            ang sila’y gapiin

ay di madaling gawin

             sa pinakainaman nito.

Sa mga lupaing nagyeyelo

                     at sa mga pinaggapasang palayan,

sa mga plantang mauusok

              at sa mga pabrika,

narito ka sa aming puso,

                     Kasamang  Lenin,

                                    nagtatatag kami,

nag-iisip kami,

          humihinga kami,

                  nabubuhay kami,

                          at lumalaban kami!”

Sa pag-inog ng mga pangyayari,

                  Na tambak ang sangkaterbang gawain,

unti-unting lumulubog ang araw

                    habang palubog na rin ang anino ng gabi.

May dalawang tao sa silid:

                          ako

                          at si Lenin -

isang larawan

            sa kaputian ng dingding.

Conversation with Comrade Lenin (1929)

Poem by Vladimir Mayakovsky

Source: 20th Century Russian Literature.

Awhirl with events,

                  packed with jobs one too many,

the day slowly sinks

                   as the night shadows fall.

There are two in the room:

                          I

                           and Lenin-

a photograph

            on the whiteness of wall.

The stubble slides upward

                        above his lip

as his mouth

            jerks open in speech.

                                The  tense

creases of brow

              hold thought

                          in their grip,

immense brow

             matched by thought immense.

A forest of flags,

               raised-up hands thick as grass...

Thousands are marching

                      beneath him...

                                   Transported,

alight with joy,

                I rise from my place,

eager to see him,

               hail him,

                       report to him!

“Comrade  Lenin,

               I report to you -

(not a dictate of office,

                     the heart’s prompting alone)

This hellish work

                that we’re out to do

will be done

           and  is already being done.

We  feed and we clothe

                      and give light to the needy,

the quotas

         for coal

                 and for iron

                            fulfill,

but there is

           any amount

                     of bleeding

muck

    and  rubbish

                around  us still.

Without you,

           there’s many

                      have got out of hand,

all the sparring

             and  squabbling

                                 does one in.

There’s scum

           in plenty

                    hounding our land,

outside the borders

                  and  also

                          within.

Try to

     count ’em

              and

                 tab ’em -

                          it’s no go,

there’s all kinds,

                and  they’re

                            thick as nettles:

kulaks,

      red tapists,

                and,

                    down the row,

drunkards,

         sectarians,

                   lickspittles.

They strut around

                 proudly

                        as peacocks,

badges and fountain pens

                        studding their chests.

We’ll lick the lot of ’em-

                         but

                            to lick ’em

is no easy job

             at the very best.

On snow-covered lands

                     and on stubbly fields,

in smoky plants

              and on factory sites,

with you in our hearts,

                     Comrade  Lenin,

                                    we  build,

we  think,

          we breathe,

                  we  live,

                          and we fight!”

Awhirl with events,

                  packed with jobs one too many,

the day slowly sinks

                    as the night shadows fall.

There are two in the room:

                          I

                          and Lenin -

a photograph

            on the whiteness of wall.